Samen met het gezin ging ik ook naar het strand.
Zeeland, dat is het dichtste bij en daar hadden ze ook een leuk strand.
Ik, achterin de auto, meisje op de achterbank, spelend met mij en het baasje en vrouwtje voorin.
De auto rook dan naar koekjes..............lekker.
Die waren voor mij als ik aan het strand was en luisterde. Dat wist ik ondertussen best wel.
En dat kon ik steeds beter. Als ik zin had dan hé!
Omdat ik nog een beetje te klein ( nou ja te klein) meer te jong was om los op het strand te lopen moest ik nog aan de riem.
Het baasje nam altijd de tijd om met mij te lopen dus dat gaf niet.
Het zand is best wel leuk hoor, je kunt er in graven en het baasje speelt ook mee,
die gaat met zijn blote voeten in het zand lopen, vond hij lekker zei hij.
En rennen deden we ook.
Als we gingen wandelen en ik wilde een andere kant op als het gezin, dan bleef ik staan.
Of ik liep om een paaltje en dan moesten ze komen om de riem weer goed te krijgen.
Het gezin had dat spelletje al snel door.
Soms gaven ze mij mijn zin, maar soms ook niet.
Dan bleven zij ook staan en trokken steeds heel zachtjes aan de riem.
Dan probeerde ik een stap verder weg en zij probeerde mij weer heel voorzichtig een stukje terug te halen.
Kijk het is net als hierboven: ik blijf liggen, de riem gaat om het kasteeltje en het baasje blijft aan de andere kant staan. Kijken wie er zijn zin krijgt.
Wie het geworden is zeg ik lekker niet!!
En hier draai ik me nog eens om, want daar ligt iets. Het gezin ruikt niet zo goed als ik.
Is dat bij alle mensen zo??
Als we dan zo'n dag weg gingen was ik naderhand zo moe, dat ik in de auto lag te slapen, dat ging heel makkelijk. Het gaat op het ritme van de moter.
Mooie dagen waren dat hoor, we gingen met mooi warm weer, maar ook als het koud was.
Altijd waren er vriendjes om mee te spelen.
Ik ga weer slapen hoor, tot de volgende keer.
