Missen

Het is nu al weer een half jaar geleden dat Dusty is overleden en soms is het net of hij er nooit is geweest.
Maar andere dagen, en dat zijn nog steeds de meeste, merk je dat er kleine dingen zijn waarin het gemis er nog steeds is, niet bij de achterdeur opgewacht worden, onderaan de trap wachten tot er 'eindelijk' iemand eten komt geven.
Minder scherp dat wel, maar het blijft gemis.

Het kussen en de speeltjes en al zijn andere dingen zijn weggedaan door ons.
Alleen zijn eerst en een hele mooie 'oude ' foto zijn urn en zijn poot afdrukje zijn er nog. Die zijn kostbaar geworden, hebben hun eigen plaatsje gekregen in huis.

Tijdens Dusty zijn leven heb ik drie keer met een been, maakt niet uit welke, in de lucht gezeten.
Steeds was er die vertrouwde kop, dat likje over mijn been, of hand.
En het willen spelen ook al kon ik niet mee doen, het eten en drinken willen hebben.
Altijd keek ik vanuit mijn plekje naar hem, even achterom, een praatje met een hond die geen antwoord geeft, maar je het gevoel gaf alles te begrijpen.

Weer zit ik met een been in de lucht, maar nu zonder Dusty en het gemis is nu weer erger geworden.
Geen kussen waar Dusty op ligt te zuchten, te dromen, een lege plek.
Geen plekje om achterom naar te kijken.

Nu komt de vraag: wel of geen andere hond, het soort daar hoeft niemand over na te denken. Hetzelfde ras.
Een Labrador, wordt het een  reu of teef, welke kleur?
De beslissing hebben we lang voor ons uitgeschoven, met allerhande excuses.
Vakantie's en je laat kinderen niet voor een jonge ( nieuwe ) hond zorgen, terwijl ze niet meer thuis wonen.
Willen we wel weer een nieuwe hond?
We zijn er nog niet helemaal uit, maar dat komt nog wel..............

Maar als er nog een andere hond komt.......Dusty heeft een speciaal plekje, het was tenslotte onze eerste hond.
Deze foto is ongeveer  3 maanden voor zijn overlijden genomen......hij was net flink ziek geweest, met de baas voor hem op de grond, allebei even plat.
Aflikken die neus.............................

Ik ben echt ziek geworden

Toen vanochtend het vrouwtje beneden kwam reageerde ik niet zoals ik altijd deed.
Ik stond niet met mijn touw in mijn bek te wachten om te springen, omdat ik eten zou krijgen.
Nee, ik lag op de grond.
Bewoog haast niet, mijn staart zwaaide nog wel een beetje naar het vrouwtje, maar zij vertrouwde het niet.
Met wat voer heeft ze geprobeerd me op mijn pootjes te zetten.
Ik heb wat wankele stappen gedaan, maar mijn pootjes zijn één voor één onder mij weg gevallen, zodat ik uiteindelijk, helemaal plat op de grond lag.

Baasje heeft geprobeerd mij op te tillen en naar mijn kussen te laten lopen, dat lukte ook niet.
Dan zit er maar één ding op, naar die leuke man, waar ik altijd koekjes krijg. Als hij er tenminste is.
Ik ben door het baasje uit huis gedragen en in de auto gelegd.
Die leuke man was er, hij kwam naar me kijken, maar hij was deze keer helemaal niet zo leuk.
Ik kreeg niet gelijk een koekje, hij vroeg van alles aan de baas en het vrouwtje en die waren ook helemaal niet leuk.
Maarja, ik was ook niet in de stemming, ik weet alleen niet waarom.
Ik kreeg weer zo'n prikje waar mee die leuke man bloed uit mij haalde.
Ging hij bekijken, maar de baas en het vrouwtje mochten wachten.

Toen hij terug kwam was, die leuke man, een beetje vrolijker. Maar ik begreep dat ik moest blijven, want de baas en het vrouwtje zei ja dat is goed en toen bleef ik achter.
De hele morgen zijn die leuke man en andere mensen wezen kijken, steeds weer.

Die leuke man, schijnt naar de familie gebeld te hebben.
Ik had bloedarmoede, dat kwam doordat ik bloed in mijn buik had en dat kwam weer doordat mijn milt vol zat met uitzaaiingen
En nu moesten ze kiezen, een operatie, bah krijg je pijn van en dan nog een half jaar? Weten jullie hoelang dat is?
Of ........en hij wenste ze sterkte.

Ik weet niet waarom hoor: maar toen ik het gezin weer zag  was het al middag en zaten ze alle vier te huilen.
Vooral het meisje was heel verdrietig, maarja ik heb haar over haar angst voor honden heen geholpen.
Ik kreeg een prikje en toen ben ik lekker gaan slapen en heb ik alles weer gezien wat ik heb meegemaakt in en met dit gezin.
Dat ga ik vertellen.

Urn halen

Als gezin wilden we Dusty laten cremeren.
Eerst was het begraven in een speciale doos, waar je nog je naam een tekening of een gedachte op kon zetten, maar onze dochter is alsnog veranderd.
Dusty was haar maatje, dus we hebben toen gekozen voor cremeren, met Urn in eigen huis.
Voor het verwerkingsproces van onze dochter, denken wij dat dit de beste oplossing is.

Vrijdag 12 april zijn we de Urn wezen ophalen.
Zijn er normaal in gezinnen meningsverschillen over wat wel en niet mooi gevonden wordt.
Nu niet.
Eén vaas sprong er direct uit. Voor het hele gezin. Die vaas is gevuld met Dusty's as en staat nu in een vitrine, met het condelancekaartje erbij.

Een paar dagen later kregen we van de dierenarts de afdruk van een pootje.
Met een mooi kaartje erbij.

De urn en het pootje liggen nu met 2 foto's in de vitrine kast.

De urn

Een paar maanden oud, zijn pootafdruk met kaartje en een 8 jaar oude Dusty.

En nu het gemis een plaatsje gaan geven!