Missen

Het is nu al weer een half jaar geleden dat Dusty is overleden en soms is het net of hij er nooit is geweest.
Maar andere dagen, en dat zijn nog steeds de meeste, merk je dat er kleine dingen zijn waarin het gemis er nog steeds is, niet bij de achterdeur opgewacht worden, onderaan de trap wachten tot er 'eindelijk' iemand eten komt geven.
Minder scherp dat wel, maar het blijft gemis.

Het kussen en de speeltjes en al zijn andere dingen zijn weggedaan door ons.
Alleen zijn eerst en een hele mooie 'oude ' foto zijn urn en zijn poot afdrukje zijn er nog. Die zijn kostbaar geworden, hebben hun eigen plaatsje gekregen in huis.

Tijdens Dusty zijn leven heb ik drie keer met een been, maakt niet uit welke, in de lucht gezeten.
Steeds was er die vertrouwde kop, dat likje over mijn been, of hand.
En het willen spelen ook al kon ik niet mee doen, het eten en drinken willen hebben.
Altijd keek ik vanuit mijn plekje naar hem, even achterom, een praatje met een hond die geen antwoord geeft, maar je het gevoel gaf alles te begrijpen.

Weer zit ik met een been in de lucht, maar nu zonder Dusty en het gemis is nu weer erger geworden.
Geen kussen waar Dusty op ligt te zuchten, te dromen, een lege plek.
Geen plekje om achterom naar te kijken.

Nu komt de vraag: wel of geen andere hond, het soort daar hoeft niemand over na te denken. Hetzelfde ras.
Een Labrador, wordt het een  reu of teef, welke kleur?
De beslissing hebben we lang voor ons uitgeschoven, met allerhande excuses.
Vakantie's en je laat kinderen niet voor een jonge ( nieuwe ) hond zorgen, terwijl ze niet meer thuis wonen.
Willen we wel weer een nieuwe hond?
We zijn er nog niet helemaal uit, maar dat komt nog wel..............

Maar als er nog een andere hond komt.......Dusty heeft een speciaal plekje, het was tenslotte onze eerste hond.
Deze foto is ongeveer  3 maanden voor zijn overlijden genomen......hij was net flink ziek geweest, met de baas voor hem op de grond, allebei even plat.
Aflikken die neus.............................