Maar op deze foto's kun je zien dat het steeds een beetje beter ging.
Ze wacht bij mijn mandje tot ik wakker word. Goed teken hé?
Die doek hé die gebruikte ze om over mijn kopje te gooien en te wachten tot ik hem er zelf af haalden.
We gaan met de doek spelen, want ze heeft geprobeerd hem te pakken.
Via de andere kant dan? Nee ik speel nog niet mee.
Ja hoor de doek is over mijn kopje gelegd.
En daar ben ik weer.
Gek hé het meisje bleef maar bij mij zitten, steeds aaien, heel zachtjes en ze zat ook heel zachtjes altijd tegen mij te praten. Raar ze zijn bang van je, maar toch!
Kijk wat ze hier doet!
Ik mag haar hand likken. Ik heb nog kleine tandjes die zijn scherp en dat vind ze niet leuk, maar ze roept niet dat ik moet stoppen.
En dit dan!
Samen met de jongen zijn we in de tuin aan het spelen en moet ik leren dat ik ga zitten, als dat gezegd wordt.
Ik luisterde ook naar de jongen hoor, maar naar het vrouwtje en het meisje het meest.
Van het meisje heb ik al verhalen gehoord, die ze wel wilde vertellen maar die niemand mocht horen en die vertel ik niet door. Ook nu niet.
Dat is geheim
Met het meisje ging ik ook het meest even zo langs de weg, zoals hier dus.
Vlak naast het gezin is dit pad en daar kon ik dus gelijk buiten poepen en piesen en natuurlijk eerst even kijken of er geen ander lekkers was.
Hé een beetje privacy stel ik wel op prijs hoor!
Ik ben dan een hond maar ik heb ook schaamtegevoel (ahum)
Hé en weet je wat het allerleukste is:
ik heb een wat donkere plek op mijn rug. Die is nooit weggegaan. Die vond ze heel mooi.
Ik had ook een knuffelnaam van haar gekregen:
Haar knappe, blonde prins.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten